“ครูครับผมอยากเรียนระนาด...”
ช่วงเวลากลางวัน...หลังจากกินข้าวเสร็จ เพื่อนๆก็จะนั่งเล่นพักผ่อนกัน ส่วนผมจะขึ้นมาห้องดนตรี มาเรียนระนาดเอกกับครูสำรวย งามชุ่ม ครูก็จะต่อเพลงฉิ่งมุล่ง มารู้ทีหลังว่าเป็นทางของครูหลวงประดิษฐ์ไพเราะ ซึ่งทางมันฟังแปลกสำหรับผม
ในขณะนั้นมาก...
ผมย้อนนึกไปแปลว่าครูไม่กินข้าวกลางวันแน่ๆเลย ครูจะนั่งตัดลิ้นปี่ ไม่ก็เขียนโน้ตเพลงที่แต่งใหม่เป็นอย่างนี้ แม้แต่ตอนกลับไปเยี่ยมหลังจากจบนาฏศิลปฯแล้ว ครูก็ยังทำโน้นทำนี่ตลอดไม่ยอมหยุด
แค่ผมบอกครูว่าอยากเป็นระนาด ครูก็สอนให้โดยไม่มีเงื่อนไข สอนให้ทันที และพยายามเคี่ยวเข็ญให้ได้ดี..ด้วยความอดทนและเมตตาสูงมากๆ
ถ้าไม่มีครู เริ่มต้นสอนระนาด เหมือนให้ฝึกอ่าน กอ กา ผมก็ไม่มีพื้นฐานที่จะไปเรียนระนาดต่อยอดกับครูท่านอื่นๆ
สิ่งที่ผมได้จากครูสำรวย คงไม่ใช่แค่ทางระนาด
แต่ผมได้หนทางความเป็นครู
ครูรับศิษย์ สอนศิษย์ทุกคน โดยไม่มีเงื่อนไข
ครูที่จดบันทึก และสร้างสรรค์งานอย่างสม่ำเสมอ
ครูที่ทำทุกเวลาให้เป็นประโยชน์
ครูที่มีแต่ความเรียบง่าย...อารมณ์ดีตลอดชีวิต
กราบระลึกถึงครูชั่วนิรันดร์
คมสันต์วรรณวัฒน์ สุทนต์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น