บันทึกความทรงจำ “คมสันต์วรรณวัฒน์ สุทนต์”
“ลุงจะสอนระนาด เหมือนสอนนายร้อย..เพราะเธอต้องเป็นผู้นำ”
ครูประเทือง ลูกศิษย์ครูบัว ศรีประจันต์
ในระแวกใกล้บ้านสามโก้ ครูดนตรีปี่พาทย์ที่มีชื่อ ที่พ่อผมพอจะพาฝากไปเป็นลูกศิษย์ได้ก็คือ “ครูประเทือง เสียงเสนาะ” เป็นน้องชายของครูแสวง เสียงเสนาะ บ้านม่วง ศรีประจันต์ พี่ชายคนโตของผมตอนตัวเล็กๆ เคยไปจับข้อมือฆ้องเรียนสาธุการ ยังไม่ทันจบเพลง ครูก็หมดลมไปซะก่อน วิชาการดนตรีของครูแสวงจึงตกอยู่กับครูประเทือง ผู้เป็นน้องชาย โดยทั้งสองท่านตอนหนุ่มถือว่าเป็นเรี่ยวแรงสำคัญในวงปี่พาทย์ครูบัว แสงจันทร์ อ.ศรีประจันต์ ฝีมือของพี่ชายครูประเทืองนั้นผมไม่ทันเห็นแต่เขาล่ำลือว่าวิชาแก่กล้ามาก โดยเฉพาะระนาดเอก..
ส่วนครูประเทือง นั้นในช่วงนั้นที่อายุก็ห้าสิบกว่า ก็ยังตีระนาดเสียงเรียบไหวกริบ สะบัดคม รัวชัด ทางเรียบร้อยชั้นเชิงแบบลึกสำนวนเพราะ นั่งตีระนาดตัวตรงนิ่ง ให้ตีเร็วเท่าไหร่ หรือสนุกสนานอย่างไรก็ตัวนิ่งยังกับหุ่น ป้าเทียม (ภรรยาครู) เล่าให้ฟังว่า พ่อแก่(พ่อของครู)จะจับ ไล่ระนาดทุกเช้าแกจะเอาผ้าขาวม้าพันหัว แล้วเอาขันน้ำตั้งไว้ ตั้งไว้อย่างนั้นตั้งแต่ต้นจนจบเพลงไม่มีหล่น เพราถ้าหล่นนี่เป็นเรื่องแน่ๆ
ฝากตัวเป็นศิษย์กันข้างถนน
(โปรดติดตามอ่าน ตอนต่อไป)
บุญกุศลใดที่ทำให้ผู้อ่านบันทึกของข้าพเจ้าแล้วเกิดพุทธิปัญญา ขอผลานิสงค์บุญทั้งหมดนี้จงส่งตรงไปถึงครูประเทือง เสียงเสนาะ ครูคนระนาด คนที่สอง ๒ (ระนาดโหมโรง) สิ่งใดที่ข้าพเจ้าได้ล่วงเกินด้วยกาย วาจาใจ ด้วยความประมาทพลาดพลั้ง ขอครูจงโปรดเมตตายกโทษให้อภัย และจงอำนวยอวยชัยให้ข้าพเจ้าและคนรักดนตรีไทยทุกคน จงมีแต่ความสุข เจริญรุ่งเรืองตลอดไปเทอญ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น